Książka jest monografią unikalnej grupy XVII-XVIII-wiecznych kościołów drewnianych, które autor nazywa świątyniami o zdwojonej konstrukcji ścian i klasyfikuje jako przysłupowe, quasi-przysłupowe i szkieletowo-dylowe. Budowle te, odkrywane i analizowane przez historyka sztuki dobrze znającego historię technik ciesielskich, umiejętnie rozpoznajego determinanty kulturowe i przyrodnicze budownictwa drewnianego, jawią się jako zjawisko fascynujące. Rezultaty własnych, kompleksowych badań architektonicznych autor konfrontuje ze źródłami archiwalnymi, zarówno dokumentami rękopiśmiennymi, jak i starodrukami (traktatami architektonicznymi, poradnikami budowlanymi, podręcznikami gospodarowania, a nawet kalendarzami). Rozważania nad zdwojonymi konstrukcjami ścian kościołów wielkopolskich, podejmowane w kontekście ponad regionalnej wspólnoty ciesielstwa, wprowadzają także nowe, ważne wątki poznawcze do stanu badań nad historią całego europejskiego budownictwa drewnianego (np. krytycznie weryfikują poglądy na temat genezy i stref występowania konstrukcji przysłupowej). Narracyjna prezentacja wyników badań znajduje solidne oparcie w hasłach katalogu. Walory merytoryczne książki podnoszą rysunki poglądowe połączeń konstrukcyjnych oraz rzuty i przekroje, a w dokumentacji fotograficznej - zdjęcia zwykle niedostępnych partii struktury architektonicznej budowli.